Het verhaal van Marcel

Marcel, conciërge

Ik ga nooit met tegenzin naar mijn werk, elke dag heb ik er zin in

“22 jaar geleden liep ik hier als leerling rond en nu werk ik alweer drie jaar als conciërge op de Lingeborgh. In de tussentijd kwam ik hier regelmatig om klusjes te doen als elektricien. Ik was denk ik een jaar of 23 toen ik hier met mijn broer aan het werk was en tegen hem zei: “Ooit ga ik op de Lingeborgh werken”. Het duurde nog 10 jaar voor er een plekje vrijkwam, maar ik kreeg wel gelijk!

Na mijn sollicitatie kon ik twee dagen meedraaien om te kijken of het vak van conciërge wat voor me was. Daarna wist ik het helemaal zeker: dit past perfect bij mij. Ik werkte al 16 jaar voor mijn werkgever en het was best lastig om de stap naar een nieuwe baan te zetten, maar ik heb er echt nog geen dag spijt van gehad.

Met de vier conciërges op de Lingeborgh zijn we echt een team. We doen het werk met elkaar, we helpen elkaar waar nodig. Toch hebben we ook alle vier zo onze specialismen en voorkeuren. Ik kwam er bijvoorbeeld al snel achter dat ik de omgang met de leerlingen één van de leukste aspecten van dit werk vind. Pas rende er hier weer eentje kwaad de school uit, klaar om op de fiets te springen. Dan ga ik er achteraan en ben binnen twee minuten in gesprek. Uiteindelijk krijg ik ‘m zover dat hij mee naar binnen loopt en weer de les ingaat. Dat geeft mij een goed gevoel.

‘Ik kwam er al snel achter dat ik de omgang met de leerlingen één van de leukste aspecten van dit werk vind.’

Je bouwt een speciale band op met de leerlingen. Ze weten ons te vinden voor een gezellig praatje, als hun kluisje niet opengaat, of bij een lekke band. Maar ze kunnen ook even lekker uitrazen als er iets is gebeurd, zonder bang te hoeven zijn dat jij meteen naar hun docent stapt. Dat is het allerbelangrijkste als je het mij vraagt: dat je leerlingen benadert zoals je zelf benaderd wilt worden.

Ik ga nooit met tegenzin naar mijn werk, elke dag heb ik er zin in. Het klinkt cliché maar de Lingeborgh is een warm bad voor mij. Dat heb ik zeker ervaren toen ik vorig jaar tijdens mijn zomervakantie tot twee keer toe een hartstilstand had. Het was op het randje, maar een van mijn eerste gedachten was: Kan ik nog wel werken? Mijn teamleider en collega’s waren een enorme steun en ik kon na 10 weken thuis weer in heel rustig tempo aan de slag. Het was een ongelooflijk heftige en zelfs traumatische tijd, ook voor mijn gezin. En als je je dan zó gesteund voelt… Ja, dan weet je wel dat je op je plek bent. Wat mij betreft zit ik hier tot mijn pensioen!”